Helen (2008) is de debuut speelfilm van het regisseurs duo Christine Molloy en Joe Lawlor.
Het verhaal begint met een mooi lang en dromerig shot van de 18-jarige Joy, die in het park afscheid neemt van haar vrienden en een andere kant opgaat. De muziek is al dusdanig onheilspellend dat je op je klompen aanvoelt dat het ondanks de onschuldige en lieflijke beelden ergens fout moet gaan.
In een van de eerst volgende scènes blijkt dat te kloppen als de politie een ander meisje, Helen, vraagd om Joy te ‘spelen’ in een reconstructie waarmee de politie Joys laatst bekende handelingen wil reconstrueren.
Helen heeft geen ouders; ze heeft haar hele leven in instellingen gewoond en heeft nooit met iemand een hechte band opgebouwd. Joy had alles: liefhebbende ouders, een vriendje, een zonnige toekomst. Langzaam begint Helen zich in te leven in haar rol, en bezoekt ze mensen en plekken die Joy heeft gekend. Stilletjes en voorzichtig manoeuvreert ze zich in het leven van het verdwenen meisje. Probeert Helen erachter te komen wat er die dag met Joy is gebeurd, of is ze op zoek naar haar eigen identiteit?
Dat laatste had ik zelf niet uit de film gehaald. Het camerawerk en de lange schots zijn zeer mooi, de plot vind ik niet overal even sterk of geloofwaardig. Voor een eerste film desalniettemin zeker geslaagd.
Bij de Q&A wist Joe Lawlor niet van ophouden bij de discussie over zijn film met het publiek. Nadat vriendelijk verzocht was om de zaal te verlaten om ruimte te maken voor de volgende voorstelling bleek hij na afloop van die voorstelling nog steeds buiten de zaal in discussie met een aantal mensen uit het publiek. Mooi om te zien zo’n gedreven regisseur die uitgebreid de tijd neemt voor z’n publiek. Dat levert de film in mijn ogen een extra plusje op 🙂
Krispy's Blog 
Plaats een reactie