James Galbraith, de zoon van de beroemde John Kenneth Galbraith, roert zich in het debat over hoe de economie er uit zou moeten zien. Daarin haalt hij nogal wat heilige huisjes van de vrijhandel onderuit. Zowel van voor- als tegenstanders van vrijhandel:
The facts are clear: NAFTA is a done deal, and China is a success story we have to live with. Progressives need a trade narrative that moves past these two issues. Broadly, this means accepting manufactured imports and dropping the idea that we can control–or that it matters much–who assembles television sets or stitches shirts. Standards to guard against flagrant abuses such as child and prison labor are fine, but it’s an illusion to think they will, or should, dent the flow of goods from China. A progressive trade agenda should focus, instead, on building stronger world markets for our exports, and in ways that do not trample on the needs and rights of poor people in poor countries. That should provide plenty of room for future fights with free-trade absolutists.
Het is volgens Galbraith tijd voor de VS om zich te focussen op het creëren van banen in sectoren die nationale behoeften bevredigen (zoals high tech, onderwijs, gezondheidszorg en energiebesparing) en het bouwen van wereldmarkten voor Amerikaanse goederen en diensten. De VS zou haar steden en transportsystemen moeten herstellen, en het klimaatprobleem aanpakken. Daarbij is ook het beschermen van kwetsbare kustgebieden een aandachtspunt.
Begrotingsevenwicht hoeft daarbij niet heilig te zijn. Aangezien niet aantoonbaar is dat het enigszins op laten lopen van de begrotingstekorten leidt tot hogere lange rentetarieven. Bovendien is lenen om het klimaatprobleem aan te pakken ook logisch gezien de termijn waarop het probleem speelt en de huidige lage rentetarieven.
Ten aanzien van de Amerikaanse aandrang op revaluatie van de Chinese munt stelt Galbraith dat de enige die daar van zullen profiteren speculanten en investeerders in Chinees bezit (aandelen, obligaties, vastgoed) zullen zijn. Een revaluatie zal geen banen terug brengen naar de VS en het kan Amerikaanse consumenten schaden.
Ik weet niet in hoeverre hij gelijk heeft, maar het is een interessante stelling. Zeker het verhogen van het begrotingstekort om lange termijn problemen, zoals het klimaatprobleem aan te pakken is prikkelend (al was het maar omdat het tegen bijna alle adviezen van planbureau’s ed ingaat). Het artikel What Kind of Economy? van James Galbraith geeft in ieder geval weer genoeg stof tot nadenken.
Krispy's Blog 
Geef een reactie