Elke mening telt, maar telt elke mening…
Soms heb je zo’n weekend waarin je een aantal moderne klassiekers alsnog weet te zien. Afgelopen weekend was voor mij zo’n weekend. Ik heb de volgende films gezien:
Alle drie de moeite waard, maar ik heb geen tijd en zin om ze alle drie te beschrijven. Behalve van Samsara werd ik niet blij van de films, hoe mooi en indrukwekkend ze ook zijn. De verhalen van No Man’s Land (Bosnische oorlog) en Turtles Can Fly (Noord Irak/Koerdistan aan het begin van de tweede golfoorlog) stemmen niet vrolijk.
Afgelopen week De Dominee (2004) van Gerrard Verhage gekeken. De film is (losjes?) gebaseerd op het leven van Klaas Bruinsma. In de film komt hij naar voren als man met een visie (of is het een visioen) op een gelegaliseerde softdrugsmarkt. Tegen die tijd wil hij de grootste zijn. Hij doet z’n best om schone handen te houden, maar ontkomt er niet aan om medogenloos mensen om te leggen die in de weg staan. Uiteindelijk wordt zijn vertrouwen in vriendschap en loyaliteit hem fataal. Of dit ook maar in de verste verte in de buurt komt van de werkelijkheid kan ik niet beoordelen.
Voor Nederlandse begrippen is het een goede misdaadfilm, met overtuigend spel. Het plot is voor een deel voorspelbaar, wat jammer is. Hoewel onduidelijk blijft wie hem uiteindelijk omlegt, is al vrij snel duidelijk wie Klaas belazert. De film geeft een mooi sfeerbeeld van Amsterdam en van het softdrugswereldje uit de periode dat alles er nog op leek te wijzen dat softdrugs op afzienbare tijd gelegaliseerd zou worden.
Mar Adantro is een indrukwekkende film over de strijd voor euthanasie van Ramon Sampedro (super rol van Javier Bardem). De film toont een andere kant van de veelzijdige filmmaker Alejandro Amenábar, die bekend werd met Abre los ojos (1997) en The Others (2001). Maar die ook de spannende en verrassende thriller Tesis (1996) heeft gemaakt.
Mar Adantro verhaalt over Ramon Sampedro, een man die sinds zijn twintigste vanaf zijn nek verlamd is. Al z’n toekomstplannen vallen hiermee letterlijk in het water. Ramon kan enkel in zijn hoofd nog reizen maken. Hij heeft genoeg van zijn bedlegerige bestaan en verlangt naar de dood. Ramon vraagt om euthanasie, maar zijn omgeving wil dat niet accepteren en de Spaanse wet verbied euthanasie. Door de relatie tussen Ramon en zijn naaste omgeving wordt goed invoelbaar, waarom hij voor de dood kiest. De film zet een (geloof)waardig beeld neer van de eenzame strijd van Ramom tegen juridische windmolens.
De film doet in de verte denken aan de IKON documentaire Dood op verzoek, waarin een Nederlandse huisarts gevolgd wordt die een patient begeleidt die de keuze heeft gemaakt thuis te willen sterven.
In Le Conseguenze dell’amore (2004) van Paolo Sorrentino zit een man, Titta, al jaren in een hotel, zonder vrouw, kinderen of familie. Zijn enige verzetje is het wekelijks wegbrengen van een koffer. Het verhaal in de film ontvouwt zich heel rustig. De regisseur neemt de tijd en al is het een mafia film, veel actie zit er niet in de film. De film draait dan ook meer om de persoonlijke problemen van de man van middelbare leeftijd in het hotel, goed geacteerd door Toni Servillo.
De camera zit hem dicht op de huid, op subtiele wijze wordt duidelijk dat hij een oogje heeft op de serveerster. Waar hij overigens nog nooit een woord tegen gezegd heeft ook al ziet hij haar dagelijks. Ook wordt langzaam duidelijk waarom hij zonder familie in het hotel zit en toont hij zich een uitstekende bluffer.
Het verhaal komt op gang zodra twee mafiosi langskomen, ze gebruiken de kamer van Titta als uitvalsbasis om wat smerige klusjes op te knappen. Als Titta tijdens hun bezoek z’n wekelijkse ronde naar de bank maakt, lopen de zaken uit de hand. Met als gevolg de uiterste consequentie…
Le Conseguenze dell’amore is een ingetogen, stijlvolle film. Met mooie muziek. In rust, tempo en thematiek heeft de film wel wat weg van Hana-bi. Ook in Le Conseguenze dell’amore draait het om een man, die andere niet wil opzadelen met zijn problemen en de consequenties van zijn handelen accepteert.
Gisteren ben ik eindelijk naar Million Dollar Baby geweest. De film draait om Maggie Fitzgerald (Hilary Swank), een vrouw van 31 jaar oud, die ervan droomt om bokskampioen te worden. Ze wil getraind worden door Frankie Dunn (gespeeld door Clint Easwood). Hij wil daar niks van weten, maar de hulp in z’n boksschool Eddie Scrap-Iron Dupris (Morgan Freeman) ziet wel wat in haar. Bovendien blijkt dat ze al een half jaar les heeft betaald. Dus wie is Frankie om haar dan nog de deur te wijzen? Frankie weigert haar echter te trainen, wat hij (hoe voorspelbaar) uiteindelijk toch gaat doen.De eerste driekwart van de film lijkt het een degelijk genrewerkje te gaan worden, niets bijzonders. Wat valse steken van Frankie naar de kerk daargelaten. De mokerslag komt in het laatste deel, als Maggie in het titelgevecht tegen Billie ‘The Blue Bear’ (Lucia Rijker) een even verwoestende als fatale dreun krijgt.
Doorgaan met het lezen van “Million Dollar Baby (2004) (bevat spoilers)”
Enduring Love (2004) van Roger Michell begint met een stel (Joe & Claire) dat rustig zit te picknicken in een weiland in de bergen. Twee tellen later gaat de film los, wanneer er een luchtballon het veld over gedreven komt. De ballonvaarder hangt aan een touw buiten de ballon, terwijl de enige andere passagier te bang is om uit de ballon te springen.
Joe (Daniel Craig) en drie andere mannen proberen de ballon aan de grond te krijgen, maar de passagier en de wind werken niet mee. De ballon gaat weer de lucht in, op een na weten de mannen de ballon los te laten en veilig op de grond te landen. Een van de mannen blijft echter hangen en stort van grote hoogte neer. De man overleeft het niet. Joe gaat samen met een van de andere mannen (Jed (Rhys Ifans)) op zoek naar de neergestortte man.
Doorgaan met het lezen van “Enduring Love (2004)”
The Woodsman van Nicole Kassell is een ingetogen vertelling over Walter (Kevin Bacon), die na twaalf jaar celstraf terugkeert in z’n oude woonplaats. Hij is voorwaardelijk vrijgelaten en huurt een kaal appartement tegenover een basisschool. De eerste bekende die langskomt is z’n zwager, die verteld dat Walter zijn zus en haar dochter niet meer mag ontmoeten.
Walter zegt niet veel over het verleden, en ook in de gesprekken met z’n therapeut laat Walter weinig los over wat er is gebeurd of wat hem bezighoud. Walter krijgt een baan in een houtzagerij en begint een relatie met een vrouwelijke collega, pas dan laat hij iets los over het verleden. Hij blijkt een pedofief, die na twaalf jaar cel z’n best doet om een nieuw leven op te bouwen.
De film is subtiel en behandelt het onderwerp koel en met een zekere afstandelijkheid, zonder te vervallen in gemakkelijke dooddoeners over het onderwerp. Vooral het ingetogen spel van Kevin Bacon is daarbij indrukwekkend. Op de momenten dat Walter in oude fouten dreigt te vervallen lijkt het alsof WOIII in z’n hoofd wordt uitgevochten. Een sterke debuutfilm van Nicole Kassell.
Gisteravond ben ik naar Die fetten Jahre sind vorbei (2004) geweest. De film gaat over drie jongeren, die inbreken in huizen van rijke Duitsers. Niet om te stelen, maar uit ideologische motieven. Na hun bezoek is de inrichting van het huis verandert en laten ze een briefje achter met ‘die fetten Jahre sind vorbei’ erop. Op zich onschuldig, maar het verandert als de bewoner van een van de huizen thuiskomt tijdens de inbraak. De drie knutselen ter plekke een ontvoeringsplan in elkaar, waarna alles langzaam maar zeker uit de hand loopt. De rest moet je zelf maar gaan zien…
De dialogen tijdens de ideologische discussies in de film zijn niet allemaal even sterk, een deel blijft hangen in de simpelste argumenten van de anders globalisten. Hoewel dat niveau hier en daar duidelijk overtroffen wordt. De film is een stuk sterker als er na een terloopse opmerking niet gesproken wordt, de blikken spreken boekdelen voor de goede verstaander. De stiltes, de blikken en de mimiek waren geweldig. Dit is duidelijk een film waarvoor geldt sprekenis zilver, zwijgen is goud. De regisseur weet ook een aannemelijk en waardig slot aan de film te maken. Waarna er nog ruimte genoeg is voor discussie in de kroeg na afloop. Gisteravond vier verschillende interpretaties gehoord, dus ruimte voor de eigen fantasie laat de film zeker, zoals Hanz ook al schreef.
The Educators (= de Engelse titel) heeft een rustig tempo, in het begin vond ik ‘m te traag. Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik al veel over de film gehoord en gelezen had. Als het verhaal na een half uur is neergezet komt de film goed op gang. Het rustige tempo blijft, maar stoort niet meer. Er zit voldoende spanning in het verhaal, al wordt dat wat houterig en vlagerig opgebouwd. De laatste helft van de film is duidelijk beter, dan het eerste deel.
Zeker een aanrader om te gaan zien, de film eindigde overigens als derde bij de publieksprijs van het Internationaal Filmfestival Rotterdam.
Die fetten Jahre sind vorbei (2004) op de IMDB.com
Forgiveness is an impressive movie about the healing process in South Africa after decades of apartheid. It tells the story of a disgraced police officer (Coetzee, played by Arnold Vosloo). He has been granted amnesty by the Truth and Reconcilliation Commision, but chooses to visit the family of Daniel Grootboom. An activist he killed during custody.
The first part of the movie is very intense, the first meetings with the familiy of Daniel are overloaded with emotions. During this part of the movie each member of the family has to reveil their true emotions about what happened. The daughter of the family, Sannie (Quanita Adams), calls the friends of her dead brother. They come down from Free State to finish the decade old story. In the rest of the movie the initial emotions and reactions of Daniels family to the visit of Coetzee change.
The cinomatography of the movie is good, with a breathtaking ending scene, which wouldn’t be misplaced in an Sergio Leone western. Although it was the 6th movie I saw today, Forgiveness is definitely one of the best movies I saw during the 2005 edition of the IFFR up to this moment. I was surprised to hear South African ‘blacks’ (to late to think of a political correct word for it) speak Afrikaans/Boers. It sounds alot like Dutch (I could even follow the sentences without the subtitles). From reading Antjie Kroch and other South-African writers I thougt that a lot of South Africans were abondoning Afrikaans as a language, because it has been the language of the white surpressor for so long. But maybe I’m wrong about this. After the screening I went to a party, but the images and dialogues of the movie kept coming back. So I left ‘early’.
Updated 29-3-05: corrections mentioned by Dick in his comment
Deze week ben ik eindelijk naar Der Untergang (2004) geweest. De film gaat over de laatste dagen van het Derde Rijk, dat 1000 jaar zou voortbestaan, maar uiteindelijk na 13 jaar instortte.
Er wordt goed geacteerd in de film, het is een prestatie van formaat om zulke onmenselijke personages geloofwaardig neer te zetten. Toch greep de film me niet volledig bij de strot, zoals Beruf Neo-Nazi (1993) dat wel deed. De kennis van de vreselijke wandaden die de hoofrolspelers uit Der Untergang (2004) op hun geweten hebben, maakt dat ze niet gaan leven. Dat ik me niet in ze kan verplaatsen. Het blijven monsters, kille moordenaars die willens en wetens genocide pleegde. Het best kon ik mij verplaatsen in de beroepsmilitairen, nog opgeklommen onder keizer Wilhelm II, en de zeer jeugdige en naïve aanhangers van het nationaal-socialisme.
Ik weet niet hoe ik zelf zou handelen als ik in de positie van de hoofdrolspeelster, de secretaresse van Hitler, terecht zou komen. Mensen hebben nu eenmaal een vreselijke neiging tot gehoorzaamheid en volgzaamheid. Kritisch denken en handelen is iets dat je moet worden bijgebracht, en dan nog hoeft het niet te beklijven. Ik durf niet te beweren dat ik op dat punt anders handel dan de gemiddelde mens.
Zeker niet het meesterwerk dat ik verwachtte te gaan zien, maar de moeite waard. Niet geschikt om te zien tijdens een eerste afspraakje…
Er is verder al voldoende over de film geschreven:
