Elke mening telt, maar telt elke mening…
De film Cléopatra (2006) van Bresanne vertelt het klassieke verhaal van Ceasar en Cleopatra. Volgens het IFFR:
Zinnelijk, lyrisch, intelligent en muzikaal: gestileerde Braziliaanse verfilming van het bekende verhaal van Cleopatra en de structuren van verleiding en macht die eraan ten grondslag liggen. Oftewel Cleopatra à la Bressane.
Ik vond de beschrijving van de enige overgebleven bezoeker treffender:
Zelden zo’n pretentieuze en mislukte film gezien.
In de grappige, korte animatiefilm Lifted (2006) gaat een man rustig naar bed. ’s Nachts komt er een vliegende schotel met twee buitenaardse wezens erin. Een van de twee is duidelijk nog in opleiding. Hij mag de slapende man met een krachtbundel uit zijn bed halen en naar het ruimteschip transporteren, maar dat kost moeite…
Wanneer na veel pijn en moeite de man weer in bed ligt en het huis weer op orde is, mag de alien in opleiding het ruimteschip besturen. Als dat maar goed gaat…
Gisteren heb ik Ober van Alex van Warmerdam gekeken. Een van z’n nieuwste films (of de nieuwste?). Wederom een mooie film van Alex van Warmerdam.
Het verhaal draait om Edgar. Hij is ober in een restaurant, z’n vrouw is chronisch ziek, hij heeft een minnares waar die niet gelukkig mee is, buren die hem het leven zuur maken en nog wat ellende meer. Op een dag is hij het beu en gaat hij verhaal halen bij de scenarioschrijver…
De opzet van het verhaal is goed bedacht, hoewel ik van tevoren wist dat Edgar verhaal zou gaan halen was ik toch verrast op het moment dat het gebeurde. De wisselwerking tussen karakters en scenarioschrijver maakt dat de film kraakt en piept, het verhaal voelt wat ongemakkelijk en gekunsteld aan. Aan de andere kant zorgt het voor leuke plotwendingen en haalt Van Warmerdam leuke grappen uit met het gegeven.
De hele film is ongemakkelijk, maar met uitzondering van De Jurk vind ik dat van alle films van Van Warmerdam. Het ongemakkelijke en stroeve is naar mijn mening de kracht van zijn films, op de een of andere manier grijpen ze me wel aan en blijven ze me bij. Vooral bepaalde scenes en dialogen.
Gisteren heb ik Direktøren for det hele (2006) van Lars von Trier gekeken. De film gaat over een Deense IT-firma. De eigenaar van het bedrijf, Ravn, heeft een hekel aan slecht nieuws gesprekken. Om zelf niet de brenger van slecht nieuws te hoeven zijn heeft hij een baas verzonnen, die hem heeft aangewezen om de boodschap over te brengen. Dat wordt een probleem als Ravn het bedrijf wil verkopen en de koper de directeur wenst te ontmoeten. Ravn huurt een goedkope acteur, Cristoffer in om als directeur op te treden. Uiteraard gaat niet alles zoals gepland.
Op de dvd-hoes staat een citaat uit de Metro, waarin de film wordt vergeleken met The Office van Ricky Gervais. Dat is echter te veel eer. De plot en de dialogen van The boss of it all komen niet in de buurt. De film komt slecht op gang en als er eenmaal een beetje vaart in begint te komen haalt Von Trier die er via de voice-over meteen weer uit. De fim blijft daardoor ongemakkelijk en onprettig, precies zoals bij de meeste films van Von Trier. Of zoals een van de acteurs het in de film zegt: het leven is net een dogma-film, ongemakkelijk en moeilijk te begrijpen.
Ik heb net naar Bil’in my love (2006) van de Israelische filmer Shai Carmeli Polak zitten kijken. De documentaire gaat over de bouw van de Israelische ‘veiligheidsmuur’. Tamelijk schokkend om te zien hoe grof er opgetreden wordt door Israelische soldaten en erg cynisch om te zien dat in sommige gevallen geweld bewust wordt uitgelokt door geheim agenten. Als ik dit soort documentaires zie raak ik er steeds meer van overtuigd dat je eerst de angel uit dat conflict moet zien te krijgen, voordat je kunt praten over vrede in het Midden-Oosten. Ook het betoog van de advocaat van de Canadese investeerders die hun geld in rook op zien gaan als het trace van de muur de grens uit de oude akkoorden zou volgen is ontluisterend… Nee, het is echt heel toevallig dat de locatie waar zijn in vastgoed hebben geinvesteerd aan de Israelische kant van de muuur komt te liggen. Er is ook niets illegaals aan, hoewel? Na het Internationaal Gerechtshof heeft nu ook het Israelische Hooggerechtshof bepaald dat de muur een illegaal trace volgt.
Ondertussen gaat het protest in Bil’il nog steeds door en staat er op de site van het International Middle East Media Center dat er vandaag twee personen gewond zijn geraakt bij de protesten in Bil’il.
Meer recent nieuws over Palestina bij Michel Klijmij, die deze zomer zelf naar Palestina geweest is.
Vorige week heb ik naar de documentaire ‘There is no authority but yourself‘ van Alexander Oey gekeken. De documentaire gaat over de Britse punkband Crass. Hoewel punk? Ik geloof dat ze zo punk waren dat ze ook tegen punk waren… Erg leuk om te zien dat de heren nog steeds probeerde om volgens dezelfde regels te leven als die ze 20 jaar geleden hanteerden. Penny Rimbaud nog steeds volgens DIY (Do It Yourself) en met een huis waarin iedereen welkom is. In ruil voor een verhaal krijg je kost en inwoning. Mooi idee, jammer dat het slechts weinig in de praktijk wordt gebracht. Sowieso een documentaire die tot nadenken stemt. Dit zijn geen heren die zich conformeren, dit zijn mensen die hun idealen vasthouden in een maatschappij die gericht is op geld, consumptie en conformisme.
De documentaire bevat ook een aantal fraaie anecdotes, waaronder een gesprek ten tijde van de Falkland-oorlog tussen Reagan en Thatcher. Door de CIA werd dit gesprek tot KGB-tape bestempeld, terwijl het gesprek door Crass in elkaar geknutseld was uit oude toespraken…
Gisteravond Kruistocht in spijkerbroek gekeken, naar het gelijknamige boek van Thea Beckman. De film weet de sfeer zoals die me bijstaat van het boek goed op te roepen. Op een aantal punten is de film terecht gemoderniseerd. Dolf komt nu aan in de middeleeuwen met een hippe mp3-speler en een mobieltje. Het enige minpuntje aan de film vind ik het keurige Engels dat gesproken wordt en het standaard Duits-Engelse accent van de Duitse adel. Buiten dat een mooie verzorgde film, die de moeite waard is om een keertje te huren.
Gisteravond heb ik het eerste deel van de documentaire When the Levees Broke: A Requiem in Four Acts [Film] van Spike Lee opgenomen. Vanmorgen vroeg opgestaan om te kijken. Niet echt een vrolijk makend verhaal, vooral onthutsend om het volstrekte onvermogen van autoriteiten te zien om de ernst van de situatie onder ogen te zien. De Amerikaanse kustwacht is een van de weinige instanties die door alle mensen die aan het woord komen wordt geprezen om de inzet. Bij alle andere autoriteiten en politici blijft er in de verhalen een wrange nasmaak van het eeuwige zwarte piet spel achter.
De documentaire moet het niet hebben van flitsend camerawerk, maar bestaat vooral uit slachtoffers en betrokkenen die vertellen over wat ze door hebben gemaakt. Ook journalisten die ter plaatse waren komen aan het woord. Ik kan me niet alle beelden van toen herinneren, maar het is bizar om het hoofd van FEMA te horen verklaren dat hij niet op de hoogte was van het feit dat er 50.000 mensen rondom de Super Dome wachten op eten, drinken, medicatie en vooral evacuatie. Terwijl dat (in mijn herinnering) al de eerste dag na Katrina op het journaal te zien, maar misschien dat mijn geheugen mij bedriegt.
Na het zien van het eerste deel vraag ik me wel af hoe snel Nederland een stad als Den Haag of Rotterdam geëvacueerd zou hebben. In ’95 is de Bommelerwaard (of was land van Maas en Waal) geëvacueerd, maar dat lijkt me toch anders dan een stad. Aan de andere kant, onze dijken en duinen zijn een maatje sterker dan die rond New Orleans.
Vanavond deel 2, beetje te laat. Dus die ga ik opnemen en later bekijken.
De stemming voor de Song van het jaar verkiezing is weer geopende bij 3voor12. Stemmen kan tot 8 december a.s. Als je vind dat er een nummer ontbreekt kun je dit jaar ook zelf een nummer toevoegen. Ik heb gestemd, nu wachten tot 13 december voor de uitslag. De top 100 zal in de live uitzending van Song van het Jaar op 3FM en 3VOOR12TV gedraaid worden, tussen 19.00-24.00 uur.
Vorige week ben ik naar An Inconvenient Truth geweest. De film die samen met het rapport van Stern het klimaatbeleid weer op de politieke agenda lijkt te krijgen. De film verteld de theorie van het broeikaseffect aan de hand van de lezingen die Al Gore al een aantal jaren over de hele wereld geeft over het onderwerp. Gore weet het broeikasverhaal helder en (voorzover mijn kennis strekt) correct weer te geven. Het verhaal wordt geïllustreerd met mooie plaatjes, foto’s, filmbeelden en computeranimaties. Ondanks al het fraaie uiterlijke vertoon pakte het verhaal me niet, wat niet weg neemt dat ik blij ben dat het politici wel onder de indruk lijken te zijn. Nu nog afwachten of dat helpt in Kenya.
De film zelf heeft wel wat weg van de Michael Moore stijl, maar dan met een gebrek aan humor (ook een prestatie). Er zijn meer minpunten aan de film/documentaire: ten eerste de persoonlijke uitstapjes over z’n zoontje en z’n oudere zus. Ten tweede het erbij slepen van allerlei problemen, die niets met klimaatverandering samenhangen. Variërend van het gelijkschakelen van de sceptische houding over de relatie tussen roken en longkanker met de huidige sceptische houding t.a.v. het broeikaseffect. Naar mijn mening goedkope propaganda die de film en het verhaal geen goed doen. Zo waren er wel meer delen die niet thuis hoorden in de film. Bij het bekijken van de film bekroop mij dan ook het gevoel dat ik in de collegebanken zat bij een holistische professor. Bovendien: waarom zie je die man de halve film vliegtuig in vliegtuig uit lopen? De film mag dan klimaatneutraal zijn gemaakt, veel interessanter is het of Gore permanente lezingenreeks dat ook is…
Kort oordeel: drie kwartier te lang en erg Amerikaans. Misschien dat de VPRO er nog wat leuks mee kan voor Tegenlicht.
Udate 18-11-06 Zelfs het MNP heeft een recensie van An Inconvenient Truth geschreven.
