Vorig jaar vroeg ik me in mijn 2e gastbijdrage voor Idealize al af of er economische gronden te vinden zijn voor de stijging van topsalarissen. Zoals ik het toen verwoordde:
1) Staat de hoogte van de arbeidsproductiviteit van een topmanager in verhouding tot de beloning?
2) Hoe kan ‘de wereldmarkt’ het loon aan de top van de arbeidsmarkt naar duizelingwekkende hoogte duwen en aan de onderkant alsmaar omlaag?
Het CPB heeft zich dat inmiddels ook afgevraagd. In een recente studie analyseert het CPB de oorzaken van de groei van topbeloningen in Nederland (zie ook het persbericht. Uit dit onderzoek blijkt dat de beloningen van topbestuurders bij ongeveer 600 grote ondernemingen in Nederland tussen 1999 en 2005 groeiden met gemiddeld 5,8% nominaal per jaar. Na aftrek van 2,9%-punten inflatie, kan volgens het CPB 2,6%-punten verklaard worden uit schaalvergroting van ondernemingen en 0,2%-punten uit vergrijzing onder bestuurders. Ter vergelijking: de mediaan van de beloning groeide in deze periode met gemiddeld 3,1% nominaal per jaar.
De beloningsgroei bij beursgenoteerde ondernemingen is volgens het CPB met 8,9% per jaar bovengemiddeld. 4,8%-punten van deze groei kan worden verklaard door inflatie, schaalvergroting en vergrijzing. Voor 3,9%-punten is geen verklaring gevonden. Gemiddeld ligt de beloning van een bestuurder van een beursgenoteerde onderneming volgens het CPB 25% tot 52% hoger dan bij vergelijkbare onderneming zonder beursnotering.
Voor wie Volkskrant onderzoek naar topsalarissen de afgelopen jaren heeft gevolgd mag het CPB onderzoek geen verrasing zijn. Mijn persoonlijke mening: loonmatigings verhalen voor de onderkant en middenklasse zijn leuk en aardig, maar zijn niet uit te leggen als de top jaarlijks bijna 6% loonstijging ontvangt.
