Annie Leonard heeft na het succesvolle filmpje The Story of Stuff een nieuw filmpje gemaakt. Dit keer vertelt ze het verhaal van CO2-emissiehandel (in de VS cap & trade genoemd).
Helaas is het filmpje wat selectiever onderbouwd dan story of stuff. Wat voor de econoom Nat Keohane aanleiding was om een reactie te maken:
Oordeel vooral zelf.
Voor meer informatie: zie Carboncapfacts.org en Story of Stuff Cap&Trade.
Mijn mening
Als milieu-econoom zit ik meer op de lijn van Keohane. Het Europees emissiehandel voor CO2 is gebaseerd op het succes van het Amerikaanse emissiehandelsysteem voor zwaveldioxide. Je weet wel dat spul dat zure regen en ‘waldsterben’ veroorzaakt. Een van de vorige redenen om te roepen:
de wereld vergaat, koop een spaarlamp.
Mijn tip aan de milieubeweging: knoop de volgende woorden van Peter Senge uit zijn boek The Necessary Revolution tussen je oren:
People invest enormous amounts of time and energy trying to make a better world by fighting against the world they don’t want. (…) Fighting threats you seek to avoid can be a powerful motivator, but only to a certain extent. Once the threat goes away, so too does the motivation to change. (…) Ultimately, change strategies based on reacting to threats limit the commitment, imagination, and collective intelligence needed for ongoing innovation.
En dat is in mijn ogen precies wat er gebeurd is na de gevaren van de aantasting van de ozonlaag en zure regen. De acute gevaren van beide zijn opgelost en de wereld is er niet aan ten onder gegaan. Exit reden om te veranderen. Nu onder druk van stijgende grondstofprijzen en klimaatverandering is er weer een momentum (geweest) voor verandering. Waarbij er kans is om de ladder van Lansing weer een sportje op te klauteren en misschien zelfs wel richting de circulaire economie van Louise Vet te komen.
Om Peter Senge nog een keer aan te halen:
The view, shared by many within organizations and throughout society, that change will never occur without desperation and fear carries with it a subtle and profoundly limiting message – that we are incapable of changing simple because we have a of what we truly want. If the desperation theory were truly correct, we never would have learned how to walk, talk, ride bicycles, or become a violinist or engineer. These profound learning processes were drive by aspiration, not desperation, and learning to create a regenerative society and economy will be no different.
Bronnen: Story of Stuff via Project Electric Vehicle, reactie via Tim Haab van Env-Econ.net
