Krispy's Blog

<!–
function __doPostBack(eventTarget, eventArgument) {
var theform;
if (window.navigator.appName.toLowerCase().indexOf(“microsoft”) > -1) {
theform = document.Form1;
}
else {
theform = document.forms[“Form1”];
}
theform.__EVENTTARGET.value = eventTarget.split(“$”).join(“:”);
theform.__EVENTARGUMENT.value = eventArgument;
theform.submit();
}
// –>

De NPS en de VPRO zenden al een paar weken iedere woensdag en vrijdagavond een scandinavische film uit. Een regio waar het afgelopen decennium juweeltjes van films gemaakt zijn. Variërend van Festen tot Tillsammans, en van Bye Bye Bluebird tot Fucking Åmål (OK de Faeröer Eilanden, weet niet zeker of dat echt Scandinavië is).

Gisteren Open Hearts (2002) gezien, geregisseerd door Susanne Bier. Dezelfde regiseuze die in 2005 furore maakte op het IFFR met het aangrijpende Brothers (2004) Open Hearts is dogma op z’n best. Een jong stel wordt gevolgd terwijl ze zich voorbereiden op hun huwelijk. Door een auto-ongeluk komt alles op losse schroeven te staan. De film houdt een menselijk perspectief, geen grote woorden of onnodige opsmuk, maar een sobere verkenning naar menselijke relaties en (on)mogelijke liefdes.

In de film worden geen schuldigen aangewezen voor het ongeluk of de effecten daarvan, maar de gevolgen worden op een home-video achtige wijze vastgelegd. Soms leef je mee, maar vaak ook voel je je genegeerd om verder te kijken. Voyeurisme is hip, maar zoveel menselijk leed van dichtbij daar kan geen reality show tegenop. De film is een monument voor de Europese cinema, die zich zeker kan meten met Festen (1998) van Thomas Vinterberg of Happiness van Tod Solonz.

Snel Brothers huren in de videotheek.