Gisteravond heb ik het eerste deel van de documentaire When the Levees Broke: A Requiem in Four Acts [Film] van Spike Lee opgenomen. Vanmorgen vroeg opgestaan om te kijken. Niet echt een vrolijk makend verhaal, vooral onthutsend om het volstrekte onvermogen van autoriteiten te zien om de ernst van de situatie onder ogen te zien. De Amerikaanse kustwacht is een van de weinige instanties die door alle mensen die aan het woord komen wordt geprezen om de inzet. Bij alle andere autoriteiten en politici blijft er in de verhalen een wrange nasmaak van het eeuwige zwarte piet spel achter.
De documentaire moet het niet hebben van flitsend camerawerk, maar bestaat vooral uit slachtoffers en betrokkenen die vertellen over wat ze door hebben gemaakt. Ook journalisten die ter plaatse waren komen aan het woord. Ik kan me niet alle beelden van toen herinneren, maar het is bizar om het hoofd van FEMA te horen verklaren dat hij niet op de hoogte was van het feit dat er 50.000 mensen rondom de Super Dome wachten op eten, drinken, medicatie en vooral evacuatie. Terwijl dat (in mijn herinnering) al de eerste dag na Katrina op het journaal te zien, maar misschien dat mijn geheugen mij bedriegt.
Na het zien van het eerste deel vraag ik me wel af hoe snel Nederland een stad als Den Haag of Rotterdam geëvacueerd zou hebben. In ’95 is de Bommelerwaard (of was land van Maas en Waal) geëvacueerd, maar dat lijkt me toch anders dan een stad. Aan de andere kant, onze dijken en duinen zijn een maatje sterker dan die rond New Orleans.
Vanavond deel 2, beetje te laat. Dus die ga ik opnemen en later bekijken.
Krispy's Blog 
Plaats een reactie