Krispy's Blog

Vorige week heb ik ‘m dan eindelijk gezien, en tja wat kan je ervan zeggen. Michael Moore is weer lekker op dreef, maar het trucje is zo onderhand wel bekend. Lekker knippen en plakken in fragmenten van anderen. Hoewel hij duidelijk niet zo ver gaat als tijdens het interview met Charles Heston in Bowling for Columbine.

De film bevat weinig nieuws, voor degene die de kranten hebben bijgehouden. Craig Unger, de schrijver van ‘House of Saud, House of Bush’, het boek dat de basis vormt voor een groot deel van Fahrenheid 9/11 verwoord het nut van de film echter wel mooi in De Groene Amsterdammer:

Ik wil dat de jarenlange hechte vriendschap van de familie Bush met het koninklijk huis van Saoedi-Arabië onderdeel wordt van de nationale conversatie. Moore is daartoe in staat, zonder dat hij het centrale argument van mijn verhaal geweld aandoet. Dat komt erop neer dat Bush’ beroemde uitspraak dat je ofwel ‹met ons› bent, of ‹tegen ons›, vreemd is uit zijn mond. De positie van zijn familie en coterie is immers een ingewikkelde. Nooit eerder was een Amerikaanse president zo nauw verbonden met een buitenlandse macht die de aartsvijanden van de Verenigde Staten onderdak verleende en heeft ondersteund. Dat komt in de film van Moore goed uit.

En Fahrenheit 911 laat dan ook duidelijk zien dat de strategie: ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’; op termijn niet werkt. Ok, Osama Bin Laden en de Taliban hebben de USSR uit Afghanistan gehouden, maar daar wordt wel een erg dure prijs voor betaald. Net als voor de steun aan de Saoudis, dat zijn tenslotte de grootste leveranciers van daders van aanslagen op westerse bodem tot op heden.

Moore schuwt het betere knip- en plakwerk om verbanden te leggen en vage beschuldigingen te opperen niet. Dat vind ikzelf de zwakte van de film. Het blijft een beetje met modder teruggooien. Hoewel de hitserige toon van FOX-news wel erg absurd, met hun ‘Count down to IRAQI war’, terwijl de VN nog bezig waren met de wapeninspecties.