Krispy's Blog

De Volkskrant van vandaag meldt dat HP/De Tijd een interview heeft met Joost Eerdmans. Met als lokkertje: “Nederland is een laf land. En nieuw rechts moet zich verenigen en verbreden, vindt LPF-Kamerlid Joost Eerdmans. ‘Het beste is een goede dictator.’”.

Een kleine vraag: hoe herken ik een GOEDE dictator? De recente voorbeelden van mensen die zich met die titel tooide geven mij weinig hoop: Wie zich een beetje in de geschiedenis verdiept ziet echter dat de ‘benevolent dictator’ waar Eerdmans om vraagt wel erg dun gezaaild zijn. Hoe goed bedoeld ook, de macht doet meestal erg nare dingen met dictators. Franco, Pinochet, Kemal Atatürk, Anwar Sadat, en Fidel Castro werden of worden alle door hun aanhangers omschreven als goede dictators.

Naar mijn mening zijn of worden dictators machtswellustelingen, met weinig oog voor de belangen van het volk: Macht corrumpeert. 99,9% van de dicataturen eindigen met harde repressie en enorme ellende om van de machthebber af te komen. Doe mij maar een democratie: Als iemand goed bevalt stem je na 4 jaar nog een keer op hem of haar. Zo niet dan stem je voor een andere tijdelijke ‘dictator’. Het feit dat bijna geen enkele premier het meer dan twee volle termijnen heeft volgehouden in Nederland zou je als kleine hint kunnen opvatten…

Eén deel van de analyse van Eerdmans deel ik: de roep om sterke mensen komt naar mijn mening echter niet zozeer van een laf land. Als van een land met gebrek aan leiderschap. Moeilijke tijden vragen om leiderschap, niet om een sterke leider. Het vraagt ook om dialoog, niet om repressie. De Groene Amsterdammer deed in haar kerstnummer een poging met als thema: ‘Onze cultuur is de beste. En andere ideeën om Nederland bij elkaar te houden.’ Of zoals Freek de Jonge ooit schreef ‘Democratie is een oud vrouwtje… Help haar veilig naar de overkant als je d’r tegenkomt’ (ooit kende ik dat gedicht uit m’n hoofd, maar nu weet ik niet eens waar de dichtbundel is’).