Afgelopen weekend heb ik eindelijk zelf aan De Noord kunnen werken. Het blijft surrealistisch om in de vrieskou bezig te zijn aan een boot. Hoewel half varend Nederland momenteel onderhoud pleegt, is het voor mij nog even wennen. Over drie maanden volgt ongetwijfeld de voldoening bij de tewaterlating.
Er is een hoop gebeurd in de afgelopen drie dagen. Zaterdag het vernis van de voorkant verwijdert. Zondag het vernis van het achterschip en vandaag de laatste resten van de beitsrand en de laatste vernisresten. Al met al is het me meegevallen, drie lange middagen werk (zo’n 15 a 16 uur in totaal).
Met mijn gebrek aan verstand van zaken was het lastig om de boten met föhn en krabbers te bewerken. De föhn was bedoeld om de lak op te warmen en los te maken. Het is echter een blankhouten boot en ik wil volgend jaar niet in een verschroeide pampus varen. Ik heb alles dus heel voorzichtig opgewarmd en afgekrabd. Het is wel rare gewaarwording, eerst zie je het hout geel worden en als je dan nog voorzichtig een laagje verwijdert wordt het mahonie mooi diep rood. De blaren staan me nu op de handen, maar ik ben wel voldaan: alles boven de waterlijn is kaal, uitgezonderd het dek en de binnenkant. Dat staat hopelijk voor komend weekend op de agenda.
Zaterdag ook Fritz Stremler van Rakker (soon to be: Stormvogel) ontmoet, wat ook erg leuk was. Even kort gepraat en wetenswaardigheden uitgewisseld over hoe de restauratie vordert. Hij doet alles zelf (inclusief spanten plaatsen), da’s dus nog een stukje knapper. Ik laat de moeilijke klussen aan Piet Haarsma over. Dat kost geld, maar het scheelt een hoop ellende. Houtbewerken is en blijft namelijk een vak (dat ik niet beheers…).
Krispy's Blog 
Plaats een reactie