Zoals ik eerder vandaag al schreef heeft Geert Mak eindelijk een reactie geschreven op de critici op zijn pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid, waarondertussen ruim 100.000 exemplaren van verkocht zijn. De volledige tekst staat in De Groene Amsterdammer van deze week (nummer 19). Ik heb De Groene ondertussen ontvangen en een stuk ervan gelezen, maar ik heb het nog niet helemaal uit.
Wat me wel opvalt is de rust en redelijkheid die dit pamflet uitstraalt, ondanks de heftigheid van de reacties op zijn eerste pamfet. Datgeen waar het de afgelopen maanden, of eigenlijk jaren zo aan gescheeld heeft in het publieke debat. De afgelopen tijd lijkt Nederland te vervallen tot navelstaren, waarbij onredelijkheid en irrationaliteit als groot goed worden gezien. En waarin het wijzen op geslaagde integratie de nieuwe doodzonde is. Verweten critici van de multi-culturele samenleving de afgelopen jaren dat tolerantie werd verwart met onverschilligheid, momenteel lijkt betrokkenheid verwart te worden met intolerantie. Of zoals Geert Mak het omschrijft m.b.t. de kritiek op Gedoemd tot kwetsbaarheid:
‘Soms had ik echter ook de indruk dat er krachten speelden die niets meer te maken hadden met intellectuele en professionele kritiek. Met een publieke geseling werd simpelweg een nieuwe grens afgebakend, een nieuwe politieke correctheid. Het blikveld deze critici beperkte zich vrijwel zonder uitzondering tot Nederland en de Nederlandse situatie. Gaandeweg bekroop me zelfs het gevoel dat er in sommige kringen wellicht een misdruk van mijn pamflet circuleerde waaruit enkele tientallen pagina’s waren weggevallen. Het waren de passages waarin ik uitvoerig inging op de internationale contekst van de moord op Van Gogh, de merkwaardige moderniteit van zijn moordenaar Mohammed B., de mondiale cultuurbreuk tussen platteland en stad, de slachtoffercultuur en de zuiverheidsidealen die radikaliserende islamitische groepen gemeen hebben met de ultra-rechtse bewegingen in de jaren dertig, de privatisering van religie en met name de islam, de gevaren van terrorisme in combinatie met moderne wapentechnieken, de manier waarop andere landen met de psychische schokken van publiek geweld plegen om te gaan, de eigensoortige tolerantie en Verlichting van de Nederlandse cultuur, onze stokoude pacificerende traditie, enzovoorts, enzovoorts. Als ik bepaalde critici las, leek het wel of ik de helft van mijn verhaal nooit had geschreven.’
Helaas gaat het niet lukken om het hele stuk nog te lezen en hier te bespreken.
Bronnen: Weblog Anja Meulendijk, Groene Amsterdammer
Krispy's Blog 
Plaats een reactie